26 jul LIEVE DAANTJE

Het was op een koude dag in april dat Margarit een hartverscheurend bericht ontving. Het betrof een wat ouder paardje dat door verdrietige omstandigheden te vroeg in de laatste fase van haar leven terecht was gekomen. Een paardje dat nood had aan liefde, warmte en zorg. De Nobele Hoeve vangt in principe geen dieren meer op, maar toen Margarit dit gebroken wezentje zag, sprak haar hart dat zei ‘dit arme wezentje moet gered worden’. Een wezentje dat de naam Daantje zou komen te dragen.

De situatie was echter ingewikkeld. Daantje’s officiële hoeder was een vrouw die wegens dementie al maanden in een verzorgingstehuis woonde. Ondanks dat zij niet meer volledig capabel was, wilde zij geen afstand doen van Daantje. Een bezorgde naaste had zich over Daantje ontfermd en naar Margarit uitgereikt. In de tussentijd had een rechter zich over de zaak gebogen en een beslissing over Daantje’s lot stond nog uit. Echter toen Margarit naar Daantje ging kijken, trof zij een wezentje aan dat geen dag langer in de situatie waarin zij zich bevond kon blijven. Onder andere Daantje’s hoeven waren zo vreselijk verwaarloosd en omgekruld dat zij nauwelijks nog kon lopen en veel pijn leed. Margarit’s hart sprak wederom, dit wezentje zou met haar mee naar huis gaan en wel direct.

Het was het begin van een lange reis, een reis dat getekend zou worden door vallen en opstaan. Er werd een helingsplan ontwikkeld dat in stapjes zou worden uitgevoerd. De eerste fase betrof eerste hulp. Daantje werd goed onderzocht door de hoefsmid, osteopaat en dierenarts, op pijnstillers gezet, ontwormd en haar vacht geschoren (dit was ontzettend dik en in de klit geraakt). Dit waren voor Daantje enorme stappen. Van een wereld dat erbarmelijk was, maar wat ook een wereld was dat ze kende, werd ze in zeer korte tijd verhuisd, in een nieuwe situatie geplaatst en onderworpen aan van alles en nog wat. Hoe goed alle bedoelingen natuurlijk ook waren, het was voor Daantje een zwaar proces. Maar ze onderging het, stapje voor stapje. En Margarit volgde, stapje voor stapje.

Door de fase van de eerste hulp, kwam er vanalles op gang. Het lichaam is (emotioneel en fysiek) ingenieus. Wanneer het jarenlang onder hoge stress leeft en dan ineens ondersteund wordt en ruimte krijgt om te helen, kan er vanalles loskomen en gaan resetten. Dat kan met veel pijn en moeite gepaard gaan. Voor Margarit was het dan ook een heel fragiel proces van observeren, luisteren naar en afstemmen op Daantje.

De tweede fase bestond uit een ondersteunend kruidenplan en een plan om aan te komen. Op De Nobele Hoeve is de eerste keuze bij hulp altijd gericht op medicijnen uit het rijk der kruiden. Alleen wanneer een situatie te erg is en kruiden niet kunnen bieden wat er op dat moment het hardst nodig is, wordt er voor een chemisch alternatief gekozen. Daantje zal dan ook naast kruiden voor een lange periode pijnstillers ontvangen. De kruiden samen met de pijnstillers blijkt op dit moment een goede combinatie. De pijnstiller creëert ruimte voor heling en ontwikkeling. Zonder pijnstilling zou Daantje geen kans hebben. Met pijnstilling heeft zij die gelukkig wel. Een kans om opnieuw te leren lopen. Om op een gezond gewicht te komen. Om vriendjes te sluiten in de kudde. En om weer in contact te komen met haar oorspronkelijke levensvreugde. Zodat op een juist moment, deze medicatie afgebouwd kan worden en zij verder kan op de kruiden alleen. En als het voor haar toch niet zo bedoeld blijkt te zijn, dan heeft zij in ieder geval in haar laatste fase een liefdevol leven gekend. Vooralsnog blijft er gelukkig groei inzitten. Haar rug is rechter. Ze loopt een beetje soepeler en haar darmen lijken beter te functioneren.

Daantje doet haar naam echt eer aan. Deze naam was immers niet voor niets gekozen. Dit paardje bleek namelijk niet alleen een eigengereid, maar ook een heel lief, kwetsbaar en toch krachtig wezentje. Echt een Daantje. Margarit heeft veel paarden in haar leven gekend en ieder paard heeft natuurlijk een volledig eigen levenspad en karakter. Ieder wezen is een uniek individu en zo ook Daantje, en zo uniek is ook Daantje’s proces. Ze gaat op haar eigen tempo en werkt keihard. Ze laat duidelijk zien wat wel kan en wat niet. Los van wat wij mensen wellicht voor haar willen en voor haar wensen. Het is toch nog steeds twee stappen vooruit, een terug. Uit ervaring weten we echter dat de weg naar heling nooit een rechte stijgende lijn is. Voor Margarit en de mensen van De Nobele Hoeve zit er dan ook niets anders op dan Daantje ruimte te geven, haar zachtjes aan te moedigen en in vertrouwen te ondersteunen.

Na heel wat hobbels en aanmoeding kwam er dan ook gelukkig ruimte om Daantje te introduceren in de kudde. Dat bleek een medicijn groter dan wij mensen haar ooit kunnen geven. De kudde omarmde haar meteen met liefde en Finn en Timo werden haar beschermengelen.

We zijn inmiddels zo’n drie maanden op weg en het is een intens proces, een die Daantje dapper en met pit ondergaat. Dat doet ons deugd. De rechter heeft nog niets laten weten, maar voor ons is het duidelijk De Nobele Hoeve is Daantje’s thuis.

Dankjewel lieve Daantje, voor dat je op ons pad bent gekomen.

Wil je Daantje en alle andere dieren op De Nobele Hoeve ondersteunen?

Dat zou geweldig zijn. De Nobele Hoeve wordt financieel ook getroffen door de nasleep van het Coronavirus, de oorlog in Oekraïne en economische instabiliteit. Daarom vragen we de laatste tijd vaker of je misschien mee wilt doen met Teaming. Teaming houdt in dat je iedere maand 1 euro doneert. Hoe meer mensen meedoen hoe meer euro’s voor de dieren. Teaming is veilig en ze betalen de volledige euro uit. De Nobele Hoeve is hier ENORM mee geholpen. Teamer worden? Dat kan hier.
 Een donatie is natuurlijk ook zeer welkom. Dat kan hier.