22 jul HOE VERHOUD JE JE TOT EEN DIER

Of beter gezegd, hoe verhoud je je tot een ander wezen, immers is een dier een individu, een eigen iemand met een eigen karakter en eigen behoeften. Toch gedragen veel mensen zich over het algemeen fundamenteel anders tegenover dieren dan tegenover andere mensen.

Op het moment dat we een ander persoon ontmoeten is daar vaak meteen een grens aanwezig, wellicht zoiets als respect te noemen, al is het maar respect voor diens eigenheid. We beseffen ons dat we deze mens niet kunnen claimen, niet bezitten en niet kunnen vertellen wat die moet doen, al leert de geschiedenis ons dat we het wel degelijk hebben geprobeerd en nog altijd proberen. Toch is er een relatief bewustzijn over iemands autonomie en ons wetssysteem is daar een gevolg en uitdrukking van.

Echter wanneer het op een dier aankomt is de mens er als de kippen bij om deze beneden zich te plaatsen. Er treedt direct een diepgewortelde conditie in werking die ons vertelt dat wij het beter weten dan het dier, dat wij beter weten hoe we dit (het leven) moeten doen en dat wij daarom boven het dier staan en het recht hebben om het dier te claimen, bezitten en vertellen wat die moet doen en hoe die moet leven.

Precies dit is wat we op De Nobele Hoeve wensen te transformeren. Deze overtuiging beklijft niet meer. Het voelt niet waarachtig, het voelt niet werkelijk. Dat is niet zomaar ontstaan, dat gevoel, daar gaat innerlijk werk aan vooraf. Omdat iets in ons zegt dat deze manier van het aanschouwen van een ander (dierlijk) wezen niet terecht is. Dat innerlijk werk noodzakelijk is om te onderzoeken waar die behoefte tot dominantie en wil tot bezitten vandaan komt. Dus innerlijk werk hebben we gedaan en blijven we doen, omdat we ons gelijkwaardig voelen aan het dier. Dat werk levert een continu proces van leren op, van vallen en weer opstaan, van opnieuw leren kijken naar de ander.

Nee we zijn niet gelijk. We zijn anders. Allemaal zijn we dat. Van worm tot bij, van mens tot varken. Ook mensen onderling kunnen als dag en nacht verschillen en zo is dat precies hetzelfde onder varkens, paarden, koeien enzovoort. Wie optrekt met een individu twee- of vierbenig, behaard, geschubd of gevederd zal het individu leren kennen en zien hoeveel overeenkomsten er zijn en tegelijk ook hoe uniek dat individu is. Dit herken je wellicht als je bijvoorbeeld samenleeft met een kat of een hond. Wij merken dit gegeven op bij alle dieren op De Nobele Hoeve. Er zijn soms net zoveel overeenkomsten tussen Bram (stier) en Mila (varken) als verschillen tussen Duco en Finn (beiden paarden). Soms ontdekken we overeenkomsten tussen Margarit (mens) en Eefje (varken). We zijn allemaal van hetzelfde stof gemaakt en komen op aarde met onze eigen unieke blauwdruk. Gelijk zijn we dus niet, maar wel gelijkwaardig. De een komt in een roze jasje met sterk ruikende snoet en de ander met twee benen en tegengestelde duimen.

Dus wie zijn wij dan om te verlangen van Babs, Timo, Otje of Willem dat ze zich ‘gedragen’ zoals wij dat willen. Wat is dat gedragen eigenlijk en naar wat precies, onze maatstaven? In ieder geval niet Willem’s maatstaven of die van Babs. En waarom dan niet? Wat is daar aan de hand? Wij hebben in onszelf ontdekt en moeten transformeren de collectieve menselijke conditie en overtuiging dat we meer waard zijn dan een dier. Hoe absurd en onwaar dat ook is, het is wel een gegeven waar we naar moeten kijken. De dieren verdienen dat. We zeggen natuurlijk niet, haal alle hekken maar weg en laat alle dieren vrij. Want eigenlijk is het natuurlijk bizar dat we ze aan een riempje uit moeten laten, een halster om moeten doen of achter hekken moeten zetten. En toch is dat de realiteit voor de dieren. De wereld is helaas door toedoen van de mens onveilig voor ze geworden. Leven ze in het wild, dan is daar de kans op de kogel, een auto of een val (en natuurlijk beïnvloeding van leefomgeving en alles wat komt kijken bij vrij leven in de natuur). Leven ze achter een hek dan is daar de wil van de mens die ze voorschrijft hoe ze moeten leven en wie ze moeten zijn.

Dat moeten zijn komt voort vanuit die wil van de mens. Of een dier is gedegradeerd tot enkel economisch belang of ze zijn er om een essentieel gemis in de mens op te vullen. Wellicht heb je het wel eens ervaren. Dat je naar ‘je’ hond of paard kijkt en jezelf betrapt op het verlangen dat het dier je liefheeft, je leuk vindt, met je wil zijn. En dat je vervolgens commando’s en taakjes bedenkt om het dier zich zo te laten gedragen dat er een relatie ontstaat die dat verlangen schijnbaar bevredigt. In veel gevallen wordt er controle uitgeoefend en macht botgevierd. In ieder geval kan het dier onder deze omstandigheden zeker niet ontdekken wie die is en zal dat liefhebben voortkomen vanuit een geconditioneerde afhankelijkheid. We beseffen ons wel volledig dat dit niet altijd zo zwart, wit is en we ons hier in een enorm grijs gebied bevinden, maar hebben ook ervaren dat er een andere mogelijkheid bestaat.

Op De Nobele Hoeve wensen we namelijk wat anders voor de dieren. We wensen dat ze ruimte ervaren om zichzelf te ontdekken. Dat ze niet continu bezig hoeven te zijn met afstemmen op de mens die ze hoedt. Dat ze de mens niet steeds in de gaten hoeven te houden. En tegelijk beseffen we ons dat ieder dier op het erf onderdeel is van de kudde, op een plek leeft die economisch en qua basisbehoeften wordt gerund door een mens en binnen hekken leeft omdat ze helaas niet in vrijheid kunnen struinen zoals ze eigenlijk behoeven. We beseffen ons de imperfectie en dat we ieder dier altijd een stukje eigenheid zullen ontzeggen door de realiteit zoals die zich aandient op dit moment. Dus komen we opdagen, nemen we verantwoordelijkheid en doen ons best om ons bewust te zijn van deze realiteit en zoeken de ruimte op. De ruimte voor het dier om binnen deze beperking toch zoveel mogelijk zichzelf te kunnen zijn. Bijvoorbeeld door nauwelijks tot geen commando’s aan te leren, maar wel te communiceren met het dier en door ze in alle rust de mogelijkheid te geven om van situaties te leren. We geloven namelijk wel degelijk in een interactieve relatie tussen mens en dier. Net zoals we relaties zien ontstaan tussen verschillende dieren, hoort de mens daar ook tussen. Van wezen tot wezen trekken we gezamenlijk op. Waarbij wij veilige kaders bieden en ruimte om te leren en keuzes te maken. Zo kan een nieuw paard in een bestaande kudde leren dat de natuurlijke vliegenspray niet eng is, maar juist een handig spulletje dat vliegen helpt verdrijven. Of dat het prettig is om het been op te tillen als de dierenarts daar om vraagt. Of dat het gewoon handig is dat de hond even zit voordat het eten geplaatst wordt om zo rust te creëren.

En ook wordt er gespeeld. Natuurlijk wordt er gespeeld. We willen zeker geen prikkelarme omgeving, want het leven bestaat uit prikkels. We zien ook dat de dieren daar met plezier op kunnen reageren. Dat ze het leuk vinden om een beetje uitgedaagd te worden en spelletjes te doen met de mens of met soortgenoten. Juist door op een speelse manier uit te wisselen kan er ook geleerd worden. Leren dat iets leuk is of juist niet. Dat er dingen zijn die dienen en dingen zijn waarbij het beter is om vandaan te blijven. En die ruimte is precies de ruimte die wensen te bieden. Wanneer een halster als eng wordt ervaren, is dat helemaal oké. Langzaam en met plezier laten we het paard in diens tempo, op diens termijn wennen aan het halster zodat het kan leren dat het helemaal niet eng is en zelfs handig. Dat betekent niet dat we altijd halsters gebruiken. Juist niet. Ook daar gaan we verantwoordelijk mee om. We vragen ons nauwkeurig af wanneer wel en wanneer niet en contempleren het waarom erachter. En dat allemaal gaat al jaren ontzettend goed. Want we staan naast elkaar, met een open houding en de wens om te leren van de ander. Timo weet veel beter hoe hij Timo moet zijn, dan Margarit. Eefje weet veel beter wie zij is dan wij. Dus met elkaar gaan we op weg, al lerende van ieder op het erf en beseffende dat iedere keer dat we oog in oog met een dier staan, we oog in oog met een wonderlijk wijs wezen van de natuur staan, waar we enkel liefde, bewondering en respect voor voelen.

Wil je De Nobele Hoeve ondersteunen?

Dat zou geweldig zijn. De Nobele Hoeve wordt financieel ook getroffen door de nasleep van het Coronavirus, de oorlog in Oekraïne en economische instabiliteit. Daarom vragen we de laatste tijd vaker of je misschien mee wilt doen met Teaming. Teaming houdt in dat je iedere maand 1 euro doneert. Hoe meer mensen meedoen hoe meer euro’s voor de dieren. Teaming is veilig en ze betalen de volledige euro uit. De Nobele Hoeve is hier ENORM mee geholpen. Teamer worden? Dat kan hier.
 Een donatie is natuurlijk ook zeer welkom. Dat kan hier.