23 jan STAPJE VOOR STAPJE GAAN WE VOORT

Hoe blijven we staan als de maatschappij wankelt? Hoe houden we ruimte voor de zorg voor onze Nobele bewoners als de aarde trilt? Hoe verwijlen we in het midden als het links en rechts trekt en deint en sjort?

Het zijn vragen waar we ons intensief mee bezig houden op De Nobele Hoeve. Belangrijke vragen omdat we de chaos van de tijdsgeest in onze botten voelen terwijl de taakjes van alle dag blijven roepen. Taakjes die gedaan moeten worden terwijl ons hart open dient te blijven. Het is voor ons van levensbelang dat onze intuïtie helder kan blijven voelen en dat ons observatievermogen scherp blijft. Alleen op die manier kunnen we echt goed voor de meer dan menselijke wezens op ons erf zorgen. Alleen zo kunnen we de hoeders zijn die we wensen te zijn.

Maar wat is dat een uitdaging als de omstandigheden zo zwaar worden dat het fysiek bijna onhoudbaar wordt. Omdat je tot kniediep in de modder wegzakt. Omdat er zoveel water valt en blijft liggen dat de hooivoorraad verloren gaat. Omdat de grond zo nat is dat de dieren geen droge plekken meer hebben om te staan. Wanneer de dieren alleen nog meer in natte grond kunnen staan, kunnen er allerlei aandoeningen aan hun hoeven volgen en kunnen ze zich gemakkelijk verstappen, en openhalen aan de stenen die door de modder onzichtbaar zijn geworden. Ook het erf heeft zichtbaar te lijden onder al dat water. De wortels van de bomen staan zo lang blank dat we vrezen voor het effect ervan in de opvolgende seizoenen. We zien de berken met gemak omvallen. We weten dat de impact op insectenpopulaties desastreus kan zijn en overal zien we dode wormen liggen. We schrijven vaak in onze stukken dat alles verbonden is. Dat al het leven afhankelijk is van elkaar. Dat ieder wezen op een eigen manier reageert op invloed van buitenaf, maar dat het te samen een geheel vormt, of kan vormen. Want als een draadje van het web lijdt, lijdt het hele web. En dat is precies waar we nu toeschouwer van zijn.

Dus hoe dragen we zorg voor niet alleen Willem, Bram, Joep, Duco en de rest, maar ook voor de bodem, de bomen en al het wilde leven dat op ons erf een huisje heeft gevonden. Hoe doen we dat met zoveel fysieke en zware uitdagingen. Het is een zorg waar we niet aan kunnen voldoen als de wereld doorgaat met het doden van dieren, het vervuilen van de wateren en het verzuren van de bodem. Omdát alles verbonden is. Omdat de gevolgen desastreus zijn. Omdat het lijden zo immens is. Dan is ons werk insignificant. Dan is het dweilen met de kraan open. Iets dat we letterlijk deze winter hebben gedaan. De ene plas leegpompen om een andere plas te vullen.

Maar toch rinkelt dan weer onze intuïtie en die zegt dat dit niet de absolute waarheid is. Want wat is de wereld zonder een individu. Wat is de norm van een maatschappij anders dan een samensmelting van meningen. Alles is beweeglijk en alles verandert altijd. Zoals het weerbeeld in rap tempo ombuigt, zo kan een maatschappij over een nacht veranderen van perspectief. Ons werk is insignificant wanneer we dat geloven. Maar wanneer we zien dat ons kleine erf, ons postzegeltje op de wereldkaart symbool staat voor de vraagstukken die op ons bord liggen, dan begint het bij ons. Dan begint het bij één. Één wordt twee en twee worden velen. We geloven dat wat we te zien krijgen een weerspiegeling is van een diepgeworteld verlangen, een verlangen naar eenheid. Naar samen. Naar harmonie. Dat verlangen hebben wij zelf ook. Het stroomt door ons heen. En de mogelijkheid om die honger, dat verlangen te stillen ligt voor onze voeten en vinden we in de vriendschappen met mede aardebewoners, geworteld en behaard. Echter moet die vriendschap, die mogelijkheid gespiegeld worden in de wereld. Zodat we er naar kunnen handelen, er naar kunnen leven. En zo is onze missie weer duidelijk geworden. Dus we drogen onze tranen na een goed potje huilen. We laten onze gestresste schouders zakken. En stapje voor stapje, ademteug voor ademteug gaan we voort. Door de modder en het water. Taakje voor taakje. Ons eigen hart voedend, onze eigen honger stillend, zodat we de menselijke wereld blijvend mee kunnen nemen in de wereld waarin we geloven, de wereld waarin iedereen wint.

“Saving one animal won’t change the world, but it’ll change the world for that one animal.”

En zo verandert alles…

Wil je De Nobele Hoeve ondersteunen?

Dat zou geweldig zijn. De Nobele Hoeve wordt financieel ook getroffen door de nasleep van het Coronavirus, de oorlog in Oekraïne en economische instabiliteit. Daarom vragen we de laatste tijd vaker of je misschien mee wilt doen met Teaming. Teaming houdt in dat je iedere maand 1 euro doneert. Hoe meer mensen meedoen hoe meer euro’s voor de dieren. Teaming is veilig en ze betalen de volledige euro uit. De Nobele Hoeve is hier ENORM mee geholpen. Teamer worden? Dat kan hier.
 Een donatie is natuurlijk ook zeer welkom. Dat kan hier.