24 okt IEDERE FASE TELT

Iedere fase van iemands leven telt. Of dat nu een mensenleven betreft of die van een dier. Immers op De Nobele Hoeve zijn zowel mensen als alle dieren ons dierbaar. En voor die fases hebben we het diepste respect. We vieren het als het goed met iedereen gaat en we staan paraat om te ondersteunen in mindere tijden. Ons hart is in beide gevallen even present.

Die mindere tijden hopen we zo min mogelijk te ervaren natuurlijk, maar we lopen er ook niet voor weg, hoe ongemakkelijk en pijnlijk het soms ook is. Die pijn, dat is iets menselijks. Maar ons hart is groot en we kunnen veel dragen. Dus toen Daantje op ons pad kwam, wisten we diep van binnen dat zij niet lang zou leven. Toch hebben we haar gered, toch zijn we met haar op weg gegaan, want wie zal het ooit echt weten wat er voor een leven in de sterren geschreven staat. Dus met goede hoop gingen we voorwaarts. Altijd en opnieuw zullen we dat weer zo doen voor een dier. Voor Daantje betekende dat veelal een stapje vooruit en twee terug. Wanneer het even goed ging, maakte ons hart een sprongetje, wanneer het slechter ging werd onze intuïtie bevestigd. Daantje echter, kreeg de mogelijkheid om in die korte tijd te ervaren hoe het is om een paardje te zijn. Hoe het is om bij een kudde te horen en om vriendschappen te sluiten. Ze heeft liefde, zorg en warmte ervaren. Een groot goed voor een leven om mee te maken.

Echter is aanvoelen wanneer de tijd gekomen is voor een leven om te transformeren een verfijnd en genuanceerd iets. Vanaf de buitenkant is het al helemaal niet tot nauwelijks te bepalen. Soms hoor je dat er richtlijnen aangehouden worden; bijvoorbeeld dat wanneer een dier nog eet en energie heeft, maar lichamelijk achteruitgaat, hij/zij mag blijven leven. Wanneer twee van de drie echter hard achteruitgaan of niet meer aanwezig zijn, is het tijd voor euthanasie. Op zich klinkt dat heel logisch. Echter wanneer we dit op een mensenleven toepassen wordt zo’n maatstaf ineens ingewikkelder. De een zal pleiten voor euthanasie, terwijl een ander nog hoop heeft of kiest voor een natuurlijk verloop. Ook dat klinkt heel logisch.

De meeste mensen zullen dus zeggen dat het – in het geval van een mensenleven – niet zo zwart/wit is en een precair iets dat met de grootste zorg en bewustzijn aanschouwd dient te worden. In het geval van dieren zullen sommige zeggen dat mensen dit in veel gevallen zelf kunnen aangeven terwijl dieren dat niet kunnen. Toch geldt ditzelfde als gegeven voor ons richting de dieren van De Nobele Hoeve. Naast het feit dat dieren zeker communiceren, zijn er onverklaarbare factoren die meespelen op gevoelsniveau. Er is een groot grijs gebied van informatie dat voorbij logica en intellect gaat. Onzichtbare informatiestroompjes, een blik, een gevoel, een geluid. Alles voortkomend uit een diepe verbondenheid tussen de mens en het dier. Het is vaak een optelsom van meer dan verklaarbare en zichtbare factoren die een hoeder doet weten wanneer de tijd voor een dier om het aardse bestaan te verlaten is aangebroken. En wanneer dit niet op een natuurlijke manier voltrekt dat het een geschenk is om een laatste cadeau te geven, namelijk dat van euthanasie. Dat vatten we niet lichtzinnig op. Het is een groot goed dat het kan, en een grote verantwoordelijkheid die van ons vraagt dat we voorbij een opsomming bewegen, en present, alert en intuïtief wakker zijn om alle signalen op te vangen en mee te nemen, ook wanneer het voor ons oncomfortabel begint te worden. Het is namelijk helemaal niet erg en zelfs belangrijk dat ook een dier ruimte krijgt om lagen los te laten. Dat kan er voor ons akelig uitzien, maar dat gaat over ons, niet over het dier. We kijken iedere keer opnieuw of het dier het kan dragen, niet wij.

En dan is de tijd gekomen. Maar welke tijd is dat precies? Dood heeft een zwaar gewicht in de wereld gekregen. Dood gaat over verlies, over pijn, over angst. Zelden gaat het over vreugde, over een fase, over iets dat op hetzelfde niveau als leven aanschouwd wordt. En toch is dat laatste waar we voor willen pleiten. Want wat is leven zonder dood en dood zonder leven. Dood maakt immers ruimte voor leven. Zonder dood zou leven niet kunnen bestaan. Kunnen we dan nog wel spreken van ‘dood’. We begrijpen natuurlijk het idee van een grens. Het individu die we zo goed kennen is immers verdwenen en dat doet pijn. Kijken we echter naar buiten, naar de natuurlijke wereld voor inspiratie, wordt het al lastiger te bepalen wanneer er echt een einde is. Immers is de aarde continu in beweging en lijkt dood en leven niet zo zwart/wit te zijn. Een boom, een blad, een bloesem, een bij, een zaadje dat valt, een eekhoorn, een drolletje, compost, een worm, een schimmel, een boom die erdoor verteerd wordt om vervolgens huis te bieden aan meer biodiversiteit dan wanneer het in leven was. Wat was er eerst en wanneer was er leven en wanneer dood. Continue voltrekt aan ons een grijs, magisch en veranderlijk schouwspel; leven in de volle betekenis van het woord, de dood in haar dragende, enkel als een fase dat weer leven schept. Daarnaast wanneer we de dood als fase aanschouwen en het strippen van de weemoed van het verlies, van dat wat had kunnen zijn, wordt het ineens een groot geschenk, een verlichting, dat als het goed is, als we goed geluisterd hebben precies op het juiste moment heeft plaatsgevonden. En dan… dan kunnen we alleen maar dankbaar zijn. Immers is Daantje verlost van haar gebroken aardse lichaam dat niet meer om haar ziel paste.

Voor Daantje vieren we dan ook haar heengaan met een traan en lach. De lach vanwege het leven dat ze op het einde alsnog mee heeft mogen maken. Een leven gevuld met liefde, met warmte en met vriendschap. En dat wij haar hebben mogen leren kennen. We vieren de aarde die haar op zal nemen en de voeding die zij is voor ons hart om door te gaan. Wat een groot goed. Wat heeft Daantje ons veel geleerd en laten zien. Maar ook die traan vieren we. Collega sanctuary Sisu Refuge schreef hierover de woorden die in ons hart klinken: ‘Grief is for those left behind and we are honored to be so profoundly sad. Great loss only comes from great love.‘

Dankjewel Daantje, dag meisje. Jou kennen was een groot cadeau!

Wil je de dieren op De Nobele Hoeve ondersteunen?

Dat zou geweldig zijn. De Nobele Hoeve wordt financieel ook getroffen door de nasleep van het Coronavirus, de oorlog in Oekraïne en economische instabiliteit. Daarom vragen we de laatste tijd vaker of je misschien mee wilt doen met Teaming. Teaming houdt in dat je iedere maand 1 euro doneert. Hoe meer mensen meedoen hoe meer euro’s voor de dieren. Teaming is veilig en ze betalen de volledige euro uit. De Nobele Hoeve is hier ENORM mee geholpen. Teamer worden? Dat kan hier.
 Een donatie is natuurlijk ook zeer welkom. Dat kan hier.