Sinds hij veertien dagen oud was, leeft Willem aan de zijde van Margarit. Een jong stiertje die in zijn eerste levensdagen op de hoeve aankwam en sindsdien nooit iets anders heeft gekend dan dit leven, deze aarde, deze relatie.

Vanaf dat moment werd zij zijn hoeder, zijn moeder, degene die hem ziet en begeleidt. En nog altijd houdt hij haar in de gaten, op ieder moment van de dag. Wanneer er iets gebeurt of wanneer hij onrust voelt, laat hij zijn stem horen. Niet uit angst, maar uit vertrouwen. Hij weet dat zij er is.

Dat vertrouwen is wederzijds. Margarit weet hoe groot en sterk hij is. Zij beweegt zorgvuldig rondom hem, let op zijn hoorns en zijn krachtige lichaam. Tegelijkertijd weet zij dat hij haar niet uit boosheid of opzet pijn zou doen. Hun samenzijn is gebouwd op respect, oplettendheid en nabijheid. Het is dezelfde vanzelfsprekendheid die mensen vaak beschrijven in hun relatie met een hond of een kat, maar dan met een koe die uitgegroeid is tot een indrukwekkende os.

Het bijzondere laat zich juist zien in de kleine gebaren. Toen Willem kreupel liep, tilde hij zijn poot op, alsof hij wilde zeggen: kijk hier, help mij. Hij laat toe dat Margarit zijn klauwen knipt, een intiem gebaar dat getuigt van diepe overgave. In zulke momenten wordt voelbaar hoe groot de band is die hen verbindt. Voor Margarit is het een dagelijkse bron van dankbaarheid, dat zij al zes en een half jaar met hem optrekt in dit ritme van wederkerigheid.

In deze relatie openbaart zich een eenvoudige maar vaak vergeten waarheid: ieder dier heeft een eigen leven, een eigen binnenwereld, gevoelens, angsten en vreugdes. Er bestaat geen verschil in waardigheid tussen een hond, een kat of een koe. Toch is ieder wezen onherhaalbaar en uniek. Willem belichaamt dit in zijn zijn, in zijn aanwezigheid die kracht en zachtheid tegelijk draagt.

Taalwetenschapper Leonie Cornips onderzoekt de taal van koeien en laat zien hoe zij communiceren, hoe zij relaties vormen en zich uitdrukken. Bij Willem wordt die wetenschap tastbaar in het dagelijks leven. Zijn loeien, zijn blik, de manier waarop hij nabijheid zoekt, is taal. Geen taal van woorden, maar een taal van vertrouwen. Het is de taal van werkelijk samenleven, die ons herinnert aan hoe diep verbinding kan reiken wanneer we een dier niet reduceren tot gebruik of bezit, maar erkennen als volwaardig wezen.

In de stille aanwezigheid van Willem en Margarit wordt duidelijk dat samenleven met dieren meer is dan zorgen of beschermen. Het is luisteren, afstemmen en elkaar zien. Het is deel uitmaken van een taal die ouder is dan woorden.

Wil je De Nobele Hoeve ondersteunen?

Dat zou geweldig zijn. De Nobele Hoeve wordt financieel ook getroffen alle sociale, economische en politieke instabiliteit in de wereld, en klimaatverandering. Daarom vragen we de laatste tijd vaker of je misschien mee wilt doen met Teaming. Teaming houdt in dat je iedere maand 1 euro doneert. Hoe meer mensen meedoen hoe meer euro’s voor de dieren. Teaming is veilig en ze betalen de volledige euro uit. De Nobele Hoeve is hier ENORM mee geholpen. Teamer worden? Dat kan hier.
 Een donatie is natuurlijk ook zeer welkom. Dat kan hier.