29 jan Bram, tegen alle verwachtingen in

Bram de Brahman. Iedereen op het erf voelt zijn aanwezigheid en volgt zijn stappen. Als een koning schittert hij in het centrum van de kudde. Bram hoort hier. Hij is een machtig stukje van de puzzel en maakt de kudde compleet.

Maar dat is natuurlijk niet altijd zo geweest. Ook al kunnen we hem nu niet meer wegdenken, woont hij relatief kort op De Nobele Hoeve. Gisteren, 28 januari, 3 jaar om precies te zijn. En in die 3 jaar hebben we veel van hem geleerd.

Met Bram ga je namelijk niet zomaar om. Er wordt veel van je gevraagd om naast hem te kunnen staan. En dat gegeven heeft ook veel mensen zorgen gebaard in het begin. We werden naïef genoemd om Bram te redden. Er werd gebrek aan vertrouwen geuit of we wel voor zo’n grote stier zouden kunnen zorgen. Een stier is geen varken of schaap werd er dan gezegd. Inderdaad één verkeerde beweging kan dodelijk zijn. Daarnaast zou een stier met soortgenoten moeten leven, soortgenoten die De Nobele Hoeve, naast Willem niet huist. En toch kwam Bram op ons pad. Toch reed Margarit ineens op die bewuste 28 januari naar de boer. De boer die er uiteindelijk voor koos om Bram niet naar de slacht te sturen. Een lot dat voor hem al vanaf zijn geboorte was bepaald. Mooie, bijzondere, wijze Bram. Hij is uniek en toch zoals hij zijn er nog zoveel meer. Zoveel bijzondere wezens wiens lot vanaf de eerste ademteug door de mens is bepaald. Een vroegtijdige sterven omdat hun dood van grotere economische waarde is dan hun leven. Maar voor Bram stond er meer in de sterren. Lucky Bram. Veel van zijn broeders en zusters zullen deze kans niet krijgen, om een leven te ervaren in rust en liefde.

Bram kreeg die kans toen zijn boerenbaas ja zei tegen Margarit om hem in leven te houden. En zo haalde Margarit Bram op, tegen alle verwachtingen in weliswaar, vol van spanning, maar ook vol van vertrouwen. Want dat is waar we hier op de hoeve op varen; op vertrouwen. Vertrouwen dat wij als menselijke wezens in contact kunnen komen met de meer dan menselijke en ze van dienst kunnen zijn. En dat vraagt dat we op komen dagen. Dat we wakker zijn. Dat we observeren. Dat we kijken. Dat we de taal leren spreken van al die wezens die op ons pad komen. En daar werd Margarit door gedreven toen ze alleen met Bram in de trailer over de rijksweg reed op die 28 januari. Ze had het wellicht nog niet ervaren met een stier, maar wel met zoveel andere dieren die Bram voor zijn gegaan. Het is namelijk het fundament van De Nobele Hoeve. Het is waar we voor staan. Dat uitwisseling altijd mogelijk is. We moeten alleen de gouden combinatie zien te vinden. En dat begint bij het aanschouwen van het dier dat voor ons staat, gestript van onze eigen verhaallijnen over die dieren en vrij van projecties. We schreven het al eerder. Het vraagt dat we volledig aanwezig het dier aanschouwen, zodat het zijn eigenheid tot uiting kan brengen en zijn levensproces zo natuurlijk mogelijk kan volbrengen. Het is de grootste noodzaak dat we dat zo doen, het is voor ons ook de enige weg. Anders zouden we een dier als Bram geen thuis bieden.

Maar Bram is thuis. De Nobele Hoeve is zijn thuis. We zien dat hij gelukkig is hier. We zien dat hij graag zijn eigen ruimte heeft. Bram is een solitair wezen en geniet tegelijkertijd vanaf een afstandje van het gebruis op het erf. Van Willem die vanuit een hoekje naar hem opkijkt. Van de paarden met wie hij af en toe een hapje hooi eet. Van het geknor van Mila en Eefje. En van de gekte en blijdschap van de roze babies. Natuurlijk hebben we rondgelopen met het vraagstuk of Bram beter af zou zijn in een gezelschap van soortgenoten. Zeker hebben we goed nagedacht of zijn omgeving overeenkomt met zijn behoeftes. Maar bovenal hebben we geobserveerd hoe het met hem gaat en stapje voor stapje kennis leren maken met het unieke individu dat op ons pad is gekomen. Een wezen met een eigenheid. En Bram laat ons zien dat hij gelukkig is. Dat hij het goed heeft. Dat zijn omgeving is zoals hem dat ondersteunt. En we blijven opletten. We blijven luisteren en observeren, en stellen bij en passen aan als dat nodig is.

Toen Bram voor het eerst een hoef op het erf zette, was hij depressief en argwanend. Het was niet mogelijk om in zijn buurt te komen zonder een hek ertussen. Dat zou onze dood betekenen. Over de tijd heen is Margarit gaan werken aan vertrouwen. Ze liet hem zien dat zij een veilig wezen is, één die zijn behoeftes dient en respect heeft voor de ruimte die hij eist. Over de 3 jaar kon Margarit steeds meer in zijn bijzijn ontspannen en liet hij haar steeds meer toe. Ontspanning is key. Daardoor kan er gehoord worden wat gesproken wordt. Een band groeide. Een band gebaseerd op vertrouwen, veiligheid en liefde. En Bram ontvouwde zich als een krachtige, zachtmoedige, maar ook corrigerende meester. Een echte oude Zen meester. Om naast hem te staan, moet je er zijn. Dat is de training, ieder ontmoeting opnieuw. Hij kijkt dwars door je heen en laat je alles zien, zoals je was, bent en kunt zijn. Hij dwingt je om wakker te worden, te verankeren en de waarheid te omarmen. Terwijl hij het hoogst goddelijke aanraakt, raakt hij je ook in je ziel. Hij is koning Bram, onze grote vriend. Te midden van alle dieren op het erf wijst hij de weg naar het licht. Het pad dat hij zelf ook iedere keer gekozen heeft.

We zijn dankbaar dat hij er is. Dankjewel Bram.

Wil je Bram en alle andere dieren op de hoeve ondersteunen?

Dat zou geweldig zijn. De Nobele Hoeve wordt financieel ook hard getroffen door het Coronavirus. Daarom vragen we de laatste tijd vaker of je misschien mee wilt doen met Teaming. Teaming houdt in dat je iedere maand 1 euro doneert. Hoe meer mensen meedoen hoe meer euro’s voor de dieren. Teaming is veilig en ze betalen de volledige euro uit. De Nobele Hoeve is hier ENORM mee geholpen. Teamer worden? Dat kan hier.
 Een donatie is natuurlijk ook zeer welkom. Dat kan hier.