17 dec De schijnbare winter van het leven

Een jaar geleden schreven we deze post. Margarit voelde haarfijn aan dat het laatste hoofdstuk van Bietje was aangebroken. Gelukkig nam Bietje haar tijd en kon Margarit haar in alle rust ondersteunen tijdens de winter van haar leven. Een dankbare taak, terwijl Margarit zich kon voorbereiden op een leven zonder de aanwezigheid van dit grootse en bijzondere wezen.

Afgelopen maandag was Bietje’s tijd gekomen om deze fysieke wereld te verlaten en heeft Margarit in alle aandacht afscheid van haar genomen. Margarit verkeerd nu in een diepe rouw, maar niet een donkere rouw. Het is de rouw gebouwd uit compassie en geworteld in de wetenschap dat Bietje’s ziel niet meer in haar oude lichaam pastte en dat ze over is gegaan naar een wereld waar we alleen maar over kunnen dromen, een wereld waarvan we zeker weten dat die uit alleen maar liefde bestaat.

Bericht van 01-12-2020

Terwijl alles in de natuur langzaam verstilt, worden de dieren op het erf ook rustiger. Er komt tijdens de winter altijd een sereniteit hier over het land wat alles en iedereen in rustmodus brengt.

De roze varkenskinderen blijven net wat langer in hun warme stroholletjes liggen en de paarden kruipen wat dichter tegen elkaar aan. Het leven lijkt te versimpelen en de taken toegespitst op het hoognodige; de verzorging en ondersteuning van de dieren op het erf. En dat biedt ruimte voor nog meer opmerkzaamheid om alles te zien wat altijd al aanwezig was.

Het is in deze ogenschijnlijke stervensfase wat we winter noemen, dat juist leven zichtbaar wordt. Wanneer de expansiekracht naar contractie beweegt, de uitbundigheid van de herfst achterblijft en jeugdigheid van de lente nog niet zichtbaar is. Dan, precies dan wordt het duidelijk waar het leven om draait; groei en afbraak en omarmen en loslaten. Het is het vieren van beiden, van de twee, van het leven en de dood wat maakt dat leven in het nu mogelijk wordt en liefde kan stromen.

Dat is de filosofie van De Nobele Hoeve. We omarmen alles van het leven. Zodra een dier bij ons op het erf komt, weten we dat dat voor tijdelijk zal zijn. Dat het fysieke lijf ooit zal transformeren naar een niveau wat onbeschrijfelijk is voor het menselijke, maar wat wel gevoeld kan worden. En dat ook dat, belangrijk is om in harmonie te laten verlopen. We staan hier ten dienste van iedere fase, vanuit liefde. Dat vereist veel innerlijk werk. Het vereist dat we op komen dagen, gestript van onze eigen verhaallijnen over die dieren, vrij van projecties. Het vraagt dat we volledig aanwezig het dier aanschouwen, zodat het zijn eigenheid tot uiting kan brengen en zijn levensproces zo natuurlijk mogelijk kan volbrengen. Het is de grootste noodzaak dat we dat zo doen, dat we de winter omarmen, het schijnbare sterven, want alleen zo kan leven gediend worden.

En zo is het dat de wintertijd is aangebroken voor Bietje. Haar ziel is langzaam haar lichaam aan het verlaten. Dat is zichtbaar, dat is te ruiken, dat is te voelen. Als je ruimte geeft aan de dieren, aan het leven en aan de dood, kun je dit soort processen opmerken en aanschouwen, om vervolgens vanuit liefde dat te bieden wat op dat moment nodig is.

En wat nu nodig is voor Bietje is om haar volledig te zien, lief te hebben, haar rust en ruimte te bieden voor wie ze nu is, hier, in dit fysieke lijf en zo haar overgang naar het licht te ondersteunen, naar wie ze altijd al was.

Waarom wij dit zo kunnen? Want vergis je niet, dit is geen gemakkelijk proces. Als je de donkerte niet kent, ken je het licht ook niet. Dus het vereist diep innerlijk werk, het zien van alles wat er in de spelonken van onszelf woont. Zodra we daar het licht op kunnen laten schijnen op die donkere delen van onszelf, kunnen we in beweging komen, kunnen we rouwen, kunnen we transformeren, kunnen we vieren. En die beweging is goud waard. Die beweging zorgt ervoor dat de donkerte tot leven komt en werkbaar wordt, om erachter te komen dat het eigenlijk altijd al het licht bleek te zijn. Dus waarom wij dit zo kunnen? Omdat we met heel ons hart weten dat de dood niet het einde is, het is thuiskomen. Het is Bietje’s thuiskomen. Wij weten dan ook dat de verbinding nooit verbroken zal worden. We laten enkel het fysieke los. Het is daarom een zeer dankbare taak om dit proces te aanschouwen, sturen en begeleiden. Om een schakel te zijn in alles wat Bietje doormaakt, in het leven nu als daaraan voorbij.

Vanuit die liefde, vanuit die wakkerheid wordt essentie, wordt het licht, zelfs in de ogenschijnlijke winter, zichtbaar.